Het gevoel een zee van tijd te hebben ervaar ik altijd als ongekende luxe. Stilstaan of een poosje zitten. Niets doen en zonder gedachten zijn.
Tijdens een bosbad is dat voor mij zelf één van de fijnste dingen; vertragen. En verstillen.
Gisteravond begeleidde ik een Nazomer bos-en duinbad op een uitzonderlijk windstille avond. Families ganzen tekenden grote V’s op de trage wolken.
Ik denk dat ik heel vaak in de vertraging ben, en comfortabel ben met niets doen. Toch ben ook ik ongemerkt altijd wel iets aan het doen, al ken ik de ervaring van gedachtenloos zijn en houd ik van nature van mijmeren.
Gedwongen rust aan het begin van de zomervakantie deed me beseffen dat ik toch ook vond dat ik (te) weinig deed op een dag.
Mijn beschadigde evenwichtsorgaan, die mij vaak afremt, leek weer op te spelen maar het bleek bij nader inzien een Borrelia infectie die voor extra klachten zorgde.
En dan ging ik ook nog in deze staat op familiebezoek in Ecuador met wat twijfel tot het allerlaatst of ik wel fit genoeg was.
Ik kon daar ook niet anders dan veel slapen, rustig aan doen en me overgeven aan de liefdevolle zorgen van Alison en Juan. Een mooi boek lezen, kletsen en weer slapen. En buitenzijn, in het bos bij de familie daar, samen met Gloria, die het noodgedwongen helemaal rustig aan moet doen.
We baadden saampjes in de rivier Santander, genoten van de geur van kaneelblad en guayusa, luisterden naar de vogels en we zaten bij het vuur.
Er ontstond vanzelf tijd om wat te schilderen en met kruidjes te spelen in een voortkabbelend tempo.
Bosbaden schenkt je ook deze onverwachte extra ruimte, vind ik, en een gevoel van tijdloosheid.
Je hoeft niets, je mag er zijn.
Je omgeving met al je zintuigen ervaren is al heel veel doen!