De eerste blaadjes van de lijsterbes
(Sorbus aucuparia) ontvouwen zich en zien er bijna uit als veertjes, zo fijn.
De Latijnse naam verwijst naar een verleden waarin de vogelvangst nog gebruikelijk was; de lijsterbes garandeerde de jager jaar rond een variatie aan vogels die zich tegoed doen aan de nectar in de bloesem en aan de bessen.
Ook insecten houden erg van de bloesem.
Lijsterbes is een magische boom, voor onze voorouders een heilige boom. Het hout werd gebruikt om rituele voorwerpen van te maken.
Als kind leerde ik dat de bessen van de lijsterbes giftig zijn en alleen door lijsters gegeten konden worden maar dat is niet waar!
De bessen werden vroeger gegeten om scheurbuik te voorkomen omdat ze bomvol vitaminegebrek C zitten. Rauw zijn ze bitter en de onrijpe vruchten bevatten giftig sorbinezuur maar geroosterd kunnen ze gebruikt worden voor een koffieachtige drank en verwarmd zijn ze lekker in de jam of compote.
In het najaar maak ik graag een
wilde siroop met vlierbessen, rozenbottels én lijsterbessen.
Het hele jonge blad smaakt naar amandelen en bij een volwassen boom met overvloedige uitlopende blaadjes proef ik er graag eentje voor de spectaculaire smaaksensatie.
De bloesem kan vers of gedroogd in de thee worden gebruikt maar gebruik ik met mate.
Dat is misschien ook wel de ‘kunst’ van het wildplukken; kleine beetjes en alleen bij overvloed. De smaken zijn vaak veel intenser dan bij de bekende groenten en fruit dus een klein accent is dan al voldoende.
